Şimdi ki rotamız Tunceli. Çocukluğumun yaz tatili destinasyonu. Sabah kahvaltısında sadece yumurta ve tereyağı olan, reçelin iki gün dayanmadığı, nutellanın hiç uğramadığı köyümüz. Kendince kapitalizme kafa tutan köy. Okuma yazma oranının tavan yaptığı, her türden konuyu köyün yaşlılarıyla rahatça konuşabildiğin bilgi yumağı bir köy. Köyümüzün delisi bile Yıldız Teknik mezunu. Sen anla artık gerisi. ( bu söylediğim şaka değil. Deli Sezai Yıldız teknikte okurken kafasına aldığı darbe sonucu beyin travması geçirmiş ve bir daha toplayamamış kafayı.)

Anneannem çok mutlu. Ben de öyle. Ben ayrıca teyzemlerle olacağım ve eski günleri yad edeceÄŸim için de çok mutluyum. Bakalım. Yani umarım. Umarım çocukluÄŸumda bana ütopik gelen bu küçük dünya ÇaÄŸlar’da da aynı etkiyi bırakır.

Çünkü Çağlar da benim küçüklüğümdeki gibi ağaçlara tırmansın, bahçeden biber domates toplasın, kümeste yumurta arasın istiyorum. Ayağı toprağa bassın, yağmur kokusuna aşık olsun istiyorum. Benim gibi doğayı keşfetsin, soğuk su sandalında solucan toplasın istiyorum.

Özgürce kırlarında dolansın, acıkınca yoğurda ekmek doğrayıp yesin istiyorum. Ve tüm bunları yaparken mutlu olsun istiyorum. Çünkü anneannemlerin dini onlara doğanın içinde çok mutlu olmayı öğretir. Çocuğum pagan olsun demiyorum. Paganların doğaya duyduğu saygıyı, ve bunun geri dönüşü olarak sahip oldukları mutluluktan bahsediyorum.